Schody z sześciolatkami

Od samego początku nie podobał mi się pomysł z sześciolatkami. Uważam, że przeciętna polska szkoła nie jest do tego należycie przygotowana. Podobnie rodzice i uczniowie.

Dywaniki i szafki problemu nie rozwiązują. Jeśli w szkole nie ma odpowiednich toalet, w dodatku dobrze usytuowanych, to zaczynają się schody – dosłownie! Nauczycielki z całą klasą (sic!) schodzą na parter (z sal na drugim piętrze), gdzie mieszczą się szkolne toalety, gdy tylko któreś dziecko zgłosi potrzebę.

Jeszcze ciekawiej wyglądają wyjścia pozaszkolne. Jedna nauczycielka z całą grupą (blisko trzydziestoosobową) pokonuje przejście przez ruchliwą jezdnię. Tu nie ma – jak w przedszkolu – pań wspomagających.

Koleżanka ucząca w pierwszej klasie opowiadała nam, jak zamarła, gdy po przejściu z całą grupą na zielonym świetle zobaczyła po drugiej stronie jezdni sześcioletniego brzdąca schowanego w krzakach i machającego do niej filuternie. 

I taak tu jeest...